มหัศจรรย์ความฝันกู้บัลลังก์ ตอนชายในห้องมืด

                                                    บทเริ่มต้น

ในความมืดของดินแดนที่ถูกลืม ผู้คนมากมาย ทอดทิ้งสิ่งที่ไม่ต้องการจะจดจำไว้ ณ ที่แห่งนี้ กักขังจิตสกปรกอันแสนโสมมของตัวเองเอาไว้ให้โดดเดี่ยวอยู่เพียงลำพังภายในห้องที่ไร้แสง

ดินแดนแห่งนี้เต็มไปด้วยขยะของความคิด,ความทรงจำและชีวิตที่ไม่มีตัวตนหรือที่เรียกว่าจินตนาการสิ่งเหล่านั้นถูกคุมขังเอาไว้ในห้องที่ไร้แสงและไร้ทางออก
              
                 ดั้งเช่นชายชราผู้นี้ ที่ถูกทอดทิ้งให้มีชีวิตทุกข์ทรมานอย่างโดดเดี่ยวอยู่ภายในห้องมืดมายาวนานกว่าครึ่งค่อนชีวิต การพยามที่จะออกไปจากกรงขังอันมืดมิดแห่งนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องที่สิ้นหวัง แต่แล้วแสงของดวงจันทร์ก็สาดส่องรอดช่องของกำแพงที่ผุพัง ทำให้ชายแก่ที่กำลังหลับใหลลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ‘ไอ้เฒ่าเอ๋ย...นานเท่าไหร่แล้วที่เจ้าไม่ได้เห็นแสงสว่าง นี้ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่ข้าได้มีโอกาสเห็นเงาของตัวเอง....’ชายแก่พรรณนาถึงสิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้กับตัวเองพร้อมกับมองหาที่มาของแสง...

ดวงจันทร์กำลังส่องแสงชี้นำทางให้กับชายแก่ผู้โดดเดี่ยว ห้องขังอันมืดมิดที่ว่างเปล่ากลับมีประตูปริศนาบานสีขาวตั้งอยู่กลางห้อง แสงของดวงจันทร์ส่องผ่านช่องของกำแพง ราวกับชี้นำทางให้กับชายแก่ที่โง่เขลาให้เขาได้เข้าไปในประตูปริศนาบานนั้น....

‘ชายแก่ผู้เดียวดาย...นี่นานเท่าไหร่แล้วที่เจ้าขังตัวเองไว้ในห้องมืด ตื่นเสียทีเถิด.... ตื่นเสียที....’ เสียงจากความคิดชายแก่ที่ดังกึกก้องภายในจิตใจของเขา แววตาที่สิ้นหวังมองมุ่งตรงไปยังประตูสีขาวบานนั้น ‘ฉันจะต้องลุกขึ้นอีกสักครั้ง ลองดูอีกสักครั้งหนึ่ง...แม้จะเป็นครั้งสุดท้ายก็ช่างหัวประไร’ เขาพยุงสังขารที่ร่วงโรยด้วยแรงเหือดสุดท้าย มือและแขนที่ห่อหุ้มด้วยผิวหนังอันเหี่ยวย่น กระดูกในร่างกายที่กำลังผุกร่อน มันผลักให้ตัวเขาลุกขึ้นจากพื้นห้องมืดอันโสโครก‘ไอ้เฒ่า!...นานเท่าไหร่แล้วที่เจ้าไม่ยอมลุกขึ้น นับตั้งแต่การพ่ายแพ้ในครั้งนั้น  การพ่ายแพ้ที่ทำให้ฉันกลายเป็นไอ้แก่แห่งห้องมืด ’

แสงจันทร์ทราที่ส่องสว่างอย่างร่ำไร มันส่องผ่านศีรษะ ของชายแก่ตรงไปยังประตูปริศนากลางห้อง ภายใต้ความเงียบอันสงัดมีเพียงเสียงของหัวใจชายแก่ที่มันบอกให้ร่างกายอันอิดโรยของเขา มุ่งหน้าเดินตามลำแสงของดวงจันทร์ เป้าหมายและความหวังสุดท้ายของชายผู้พ่ายแพ้อยู่ที่ประตูสีขาวปริศนาบานนั้น

ชายแก่เดินตรงไปตามแสงของดวงจันทร์ ทุกย่างก้าวที่เขาเดินชายแก่หวังว่าประตูปริศนาจะนำพาให้เขาหลุดพ้นจากความทุกข์และโดดเดียวที่แสนทรมานภายในห้องมืดแห่งนี้ ‘ อีกนิดเดียวไอ้เฒ่าเอ๋ย...อีกนิดเดียว’

กาลเวลาล่วงเลยผ่านไปกลุ่มก้อนของเมฆฝน เริ่มเลื่อนเข้าบดบังแสงสีทองของดวงจันทร์ ท้องฟ้าอันแสนกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยแสงสว่างจากดวงดาว กำลังจะกลายเป็นสีดำและเริ่มจะมืดสนิท เสียงคำรามร้องจากฟ้าดังกึกก้องสนั่นหวั่นไหว ชายแก่ฝืนสังขารย่างก้าวเพื่อให้ถึงประตูก่อนที่พายุฝนจะพัดพาเอากลุ่มเมฆเข้าบดบังลำแสงส่องทางที่เบื้องบนอุตสาห์ได้ประทานมาให้ ที่ตอนนี้มันกำลังสว่างอย่างริบรี่และใกล้จะหมดลงเต็มที...

ท้องฟ้าใกล้เข้าสู่ความมืดมิดชายแก่เดินทางมาถึงความหวังสุดท้าย เขายืนอยู่หน้าประตูปริศนาเส้นทางแห่งการเดินทางในครั้งนี้มีสองทางให้เขาเลือก ระหว่างเปิดบานประตูออกแล้วพร้อมที่จะเผชิญกับสิ่งที่ประตูปริศนาจะนำพาเขาไป กับอีกหนึ่งตัวเลือกคือเดินหันหลังให้กับประตูบานนั้น...แล้วกลับไปเป็นไอ้แก่ขี้แพ้แห่งห้องมืดดั่งเช่นเดิม..... ‘ไอ้เฒ่าเอ๋ย...พอใจแล้วหรือ...กับการเป็นผู้พ่ายแพ้... ไม่สิ! เจ้ายังไม่แพ้ไอ้เฒ่า’  แววตาที่สิ้นหวังกลับมามีชีวิต ใบหน้าอันเศร้าหมองเผยให้เห็นรอยยิ้มอีกครั้งหนึ่ง ชายแก่เลือกทางเดินของเขาได้โดยไม่ลังเลใจ หากไม่สู้ก็เป็นไอ้ขี้แพ้ แต่ถ้าเขาสู้ถึงจะแพ้แต่ก็จะแพ้ในท่าที่เขาควรชนะ

ทันทีที่ชายแก่จับที่กลอนประตูเพื่อจะเปิดดูสิ่งที่อยู่ข้างใน พายุร้ายพัดเอาเมฆฝนเข้าบดบังแสงของดวงจันทร์จนท้องฟ้าและดินแดนแห่งนี้มืดสนิท ชายแก่หันหลังอำลาห้องมืดอันโสมม ‘ความโศกเศร้าและเดียวดายทั้งหลายเอ๋ย...ข้าขอเป็นฝ่ายที่ทอดทิ้งเจ้าไว้เป็นเพียงเงาของชายแก่แห่งห้องมืด ขออย่าได้ติดตามตัวข้ามาอีกเลย เงา เพื่อนรัก....’

เมื่อชายแก่เปิดประตูปริศนาบานสีขาวออกแสงสว่างจากโลกภายในประตูก็ส่องสว่างเจิดจ้าทำให้ห้องมืดกลับสว่างไสวขึ้นมาในทันใด ร่างของชายแก่ยืนจองมอง สิ่งที่อยู่ภายในประตูปริศนาด้วยแววตาที่เปล่งประกาย... “ยินดีต้อนรับสู่อิสรภาพนะสหายรักของข้า...อัศวินแห่งรถม้าสีดำ...ซิริอัส” เสียงของชายลึกลับดังออกมาจากโลกภายในประตู ซึ่งก็เป็นเสียงที่ชายแก่คุ้นเคยเป็นอย่างดี และเสียงที่ได้ยินนี้ก็ได้กล่าวต้อนรับชายแก่ที่กำลังจะก้าวเข้าสู่โลกแห่งความฝันดินแดนอันมหัศจรรย์ที่เต็มไปด้วยพลังแห่งจินตนาการ “ด้วยความยินดี…” ชายแก่เปล่งเสียงอันแผ่วเบาของเขาตอบกลับชายลึกลับด้วยรอยยิ้มแล้วมุ่งหน้าเดินทางเข้าสู่โลกแห่งจินตนาการ...